Annem Şiiri - Hasibe Atış

Hatırlar mısın anne; biz küçükken..
Soğuk kış gecelerin de;
Soba da ısıttığın battaniyeyi,
Üşüyen ayaklarımıza sarardın.!
Ve biz küçükken;
Üç kardeş.
Bir de; öğle yemeğimize ortak;
Bir kedimiz vardı;
Köyde yaşardık.
Üç çocuğa bakardın,bir de üç inek;
Zordu,ağırdı işin.
Hiç bir öğle vaktin de oturup bizimle yemek yediğini bilmem.
Hatırlamıyorum anne..!
Hatırladığım..
Bize bir sahan içinde ya süt,ya da çay doğraması yapardın.
Yani;
Sütün içine, biraz şeker koyar, bolca ekmek doğrar,
Ve sabahın köründe evden çıkarken;
Çocuk olduğumuzu unutmaz,Rulo haline getirdiğin bir havludan bize bebek yapadın.
Öğle vaktine kadar bu bebeklerle oynardık.
Acıktığımız zaman,alırdık hazır da bekleyen yemeğimizi,
Üç kardeş,koyardık salonun orta yerine,başlardık yemeye.
Bir de,açık bıraktığımız kapılardan içeri giren kedimiz.
hele o gün kü menü de,süt doğraması varsa;
Bayılırdı bizimle yemek yemeye..
Kaşığın tersiyle vurduğumuz da,
Kafasından çıkan'' tok'' diye sese aldırmadan.
Hatırlarmısın anne,
Sen gelirdin sonra,sırtında ya bir sepet dolusu çay, ya da ot la.
''Yemek yediniz mi.? diye sorardın..
Sen hiç yiyemezdin anne..
Alırdın bir parça kuru ekmek,varsa biraz tereyağı sürerdin arasına..
Ve düşerdin yollara....
Bir gün,ekmek yoktu evde..
O gün senin de çok işin vardı..
Akşam olmuş,hava kararmış,ezanlar okunmuştu.
Sen hala gelmemiştin anne..! !
Acıkmıştık.!
Son çare; yoğurmuş olduğun,
Kabarmaktan kabuklaşan hamurun,kabaran kısımlarını yiyerek gidermiştik açlığımızı..!
Geldiğin de öğrenmiştik ki, eline odun parçası batmış.!
Çıkarmak isterken daha da beter yapmışsın.
En yakın sağlık ocağına götürmüş çevredikiler.
Gitmek istememişsin.
''Çocuklarım aç! ! demişsin.
Zaman kaybetmek istememişsin,ama nafile.
Götürmüşler..
Yarmışlar elini,çıkarmışlar saplanan odun parçasını..! !
...................

Yıllar hiç değiştirmedi seni anne.
Hala vefakar,hala vefalısın...
Seni çok seviyorum,çok.!
Sen iyi ki benim annemsin.