Anneciğim Şiiri - Hamiye Gül

Biliyor musun anneciğim,
Aşkın olduğuna hiç inanmıyorum.
O hayallerden ibaret,
Havada gezen bulut,
Kurulu düşlerden ibaret.
Evet,biliyorum aşk yok anne,
Her gelen bu masalla gelecek,
Miadı dolunca içindeki
Canavarla gidecek.
Hep akıllı zeytinim derdin,
Zehir gibi zekan var derdin ya,
Hayır, zeki değilim anne.
Duyguların akıl yanında hükmü yok,
Ben bunu biliyorum.
Hayal yolundan gitmedim.
Ve biliyor musun,
Sen hasta yatağında,
Böyle süzgün bana bakarken,
Düşünüyorum da,
Yaşım elli ikiyi geçerken,
İyi ki aşkın olmayışını
On sekiz yaşımda,
Kütüphanelerde koşarken,
Okuduğum binlerce kitapla ögrendim.
Bunun bir ajitaston,
İnsanın kendini,kendiyle mahvettiği,
Bir masal olduğunu öğrendim.
Ve biliyor musun anneciğim,
Aşka zerre kadar da olsa,
Ömrümde hiç ihtiyaç duymadım.
Hani şiirlerin diyordun ya boncuğum,
Evet,şiirlerim ütopik aşkı anlatır,
Topluma aşkları kurguyla aktarır.
Ben o olurum bazen, bazen şu,
İsimler değişir kurgu değişmez.
Kendimden bir duygu yoktur,
Onlar toplumun duygusu.
Verdiğin eğitimle aşık olmadım,
Teşekkür ederim biricik,
Bundan sonra da olmayacağım.
Bana en güzel hediyen,
Koskocaman kütüphane odası,
Ve kütüphanelere giriş kartıydı,
Altın bilezik ve hazineydi.
Öyle mükemmel öğreticiydin ki,
Duygu karmaşasında yok olmadım.
Eğer şimdi başım dik, onurlu ,mağrur
Ve kimseden sevgi dilenmiyorsam,
Bu senin sayendedir.
Sen bana sevdiğim herkesin,
Sevgisi bitince ilk işi,
Köleleştirmek olur deyişindi;
Çünkü sevmek esaretti.
Esaretle yaşamamı istemedin.
Dolu dolu yaşamayı,
Beklentiyi sıfırlamayı,
Aşk duası yapmamamı,
Mutluluğun kalbimde doğduğunu,
Onu başkasının oluşturmayacağını,
Öğrettiğin için teşekkür ederim.
Ve bana yaptığın kütüphaneyi,
Sürekli kitapla büyütüp,
Aklımı beslediğin için
Seni çok seviyorum anneciğim.
Şimdi bir kitap seçip,
Uykuna dalmadan evvel,
Hasta yatağında sana okuyacağım,
Çok seversin dinlemeyi,
Bilirim anneciğim.