Açmadan ben kurum bağlamış gözümü,
bırakmışsın begonyam kendi dövüşünü.
Aklıma geldiğinde vaziyetimizin özrü,
üzülürdüm ferfecir saatleri.
Ekseriyetle zemheri,
ve farazi kaderim tevkif edilmiş gibi,
sevgine aç içinde kuvözün,
sen toprağa kök salmıştın kar sümbülüm.
Zoraki bir ardaşıklık mıydı ana oğul kaderimizin,
karmaşık ve hayli sarmaşık,
hüznümün dokusuna hani örülü.
Mamafih öksüzümde,
saçlarımda dolaştıramadığım endemik şebnemine.
En sevdiğim kadın olacaktın kuşkusuz eksenimde,
begonyalar dizecektim,
kırk yaz boyu doldurduğun,
ferforje balkonlu pencerene.
Kayıt Tarihi : 11.10.2018 14:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
