Anne ve babalara açık bir mektup

Sevgili ebeveynler,

Bir çocuğun en güvenli limanı, kendi evidir. Ama bazen en ağır yaraları da çocuk, o evin içinde alır. Psikolojide en derin travmalar, en çok güvenmesi gereken insanlardan gelen yaralardır. Çünkü çocuk, anne ve babasının sevgisini koşulsuz görmek ister. Görmediğinde ya da sürekli eleştirildiğinde, bu yara ruhuna kök salar ve ömür boyu taşınır.

Birçok ebeveyn “Ben şaka yapıyordum” der. Ama şunu bilmelisiniz: Çocuğunuz için şaka olan bir söz, kimliğine saplanmış bir bıçak olabilir. Küçük yaşta yürüyüşü, kilosu, konuşması, başarısı ya da hayalleriyle dalga geçilen çocuk; yıllar sonra bile o sözleri beyninde tekrar tekrar duyar. Bu, sadece bir anlık kırgınlık değildir. Bu, benlik saygısına vurulmuş ağır bir darbedir.

Psikolojik açıdan bilmeniz gerekir ki:

Sürekli eleştiri, çocukta değersizlik ve yetersizlik duygusu doğurur.

Alay etmek, çocukta özgüven kaybı ve sosyal kaygı bozukluğuna yol açar.

Hayallerini küçümsemek, çocukta umutsuzluk ve başarısızlık korkusu oluşturur.

Toplum önünde rencide etmek, onda travmatik utanç yaratır ve bu utanç, yıllarca taşınır.

Birçok çocuk, ailesinden göremediği sevgiyi dışarıda arar. Çünkü insanın en temel ihtiyacı sevilmek, değer görmek ve anlaşılmaktır. Siz çocuğunuzu “koruyorum” bahanesiyle baskıladığınızda, aslında onu yanlış insanların kucağına itmiş olursunuz. Çocuğunuz sevgiyi sizden alamadığında, dışarıda bulduğu en ufak ilgiyi bile “sevgi” sanır. Ve işte tam bu noktada en büyük kırılmalar başlar.

Çocuklarınız sizin kopyanız değildir. Onlar ayrı birer birey, ayrı bir düşünce yapısına sahip insanlardır. Onlardan “benim gibi düşün” diye beklemek, onların kimliğini yok saymaktır. Çocuğunuzu kendi malınız gibi görmeyin. Çünkü çocuk size ait değil; sizin sorumluluğunuzda olan bağımsız bir ruhtur.

Bir gün büyüdüğünde çocuk size sırtını dönerse, ona “nankör” demeyin. Çünkü nankörlük değil, travmalarının bedelidir bu. Siz onu küçümsediniz, susturdunuz, ifade etmesine izin vermediniz. O da kendini korumayı, sizden uzaklaşarak öğrendi.

Unutmayın:

Çocuğunuzun gözlerinin içine bakıp “seni olduğun gibi kabul ediyorum” demek, hayat boyu ona güven duygusu aşılar.

Onu dinlemek, fikirlerini önemsemek, onun özgüveninin temeli olur.

Küçük yaşta verilen destek, çocuğun ileride daha güçlü, daha sağlıklı ve daha mutlu bir birey olmasına yol açar.

Sevgili ebeveynler, siz de zamanında hata yaptınız, aşık oldunuz, yanıldınız. O günler sizin hakkınızdı. Şimdi ise çocuklarınıza da aynı hakkı tanıyın. Çünkü hayat sadece sizin doğrularınızdan ibaret değil. Onları bastırarak değil, dinleyerek büyütün.

Çünkü çocuklukta açılan yaralar, yıllar geçse de kapanmıyor. Ve unutmayın: Bir çocuğun ruhunu kırmak, onun bütün geleceğini kırmaktır.