Anne Şiiri - Adem Efiloğlu

Anne diye başlayan, her sözcüğü kıskandım,
Özlemek suçtu bana, özledim diyemedim.
Yağmurlarda ıslandım, dehlizlerde paslandım,
Parçalandı yüreğim, sızladım diyemedim…
/
Yarım kalan öykümle, diyar diyar dolaştım,
Her gece yastığımda, gözyaşına bulaştım,
Elli bir sene koştum, sensizliğe ulaştım,
Yokluğunda ruhumu, nazladım diyemedim…
/
Susuzluğu çekerim, kalsam göller içinde,
Öksüzlüğüm yazardı, nice kullar içinde,
Ardımda bıraktığım, geçen yıllar içinde,
Acı ile hüzünü, sözledim diyemedim…
/
Dualar gönder bana, hiç olmazsa hayrına,
O kadar kırılmışım, ne diyeyim gayrına,
Eski bir resmin vardı, öyle daldım seyrine,
Gizli gizli her gece, izledim diyemedim.
/
Her insan hata eder, elbet bende etmişim,
Şimdi dilim tövbede, neylemişim n’etmişim,
Kimselere yetmemiş, tek kendime yetmişim,
Yüreğim yangın yeri, cızladım diyemedim.
/
Anneciğim yokluğun, anlatılmaz sızımdır,
Şiirlere yazdığım, yüreğimden izimdir,
Vuslatın eğer varsa, hürriyet denizimdir,
Seni çok sevdiğimi, gizledim!.. diyemedim.
/
Kavuşmalar eksem de, yokluğunu biçerdim,
Bulabilsem izini, Adem’likten geçerdim,
Susadıkça avcumdan, özlemini içerdim,
Ömrümce yollarını, gözledim diyemedim…
/
Âdem Efiloğlu