Anne Şiiri - Aytaç Korkusuz

Yokluğunda güldüm anne..
güldüm çaresizliğime, benliğim içindeki sensizliğe
nöronlarımı harekete geçiren tartışmalarımıza
sonra gülüşüne güldüm beynime kazınan
beni saran kolların beni senden koparırken
hissettiğim saniyelik özlemler aklıma geldi sonra
saniyelik özlemlerin yıllar hükmündeki günlere
duyduğum özlemin kendimi kaybettiğim anlara dönüştüğünde
korkuyordum sürekli özleminden aslında
yokluğunda kaybolmaktan korkuyordum kendimde
artık sana akamamasından korkuyordum tüy hafifliğine yüreğimin
çocuksu yanlarımızın oynadığı bir oyuncak değildi ki sana olan sevgim
çocuk heyecanıyla yeni bir oyuncağa saplanan yürekler olabilirdi sadece
hayat da oyuncak özlemiyle yıllarca eksik kalan
çocukluğumu tamamlayan bir oyun olabilir ancak
yokluğunda ağladım anne
çünkü yokluğunda anladım;
yokluğunda yokluğumu anladım.

Adapazarı/ 22 Haziran 2003