Anne Şiiri - Gül Şimşek

Doğmadan algılar yavrusunu
getirmek istemez çocuğunu
onsuz hayatın boşluğunu
dolduran o doğurur yavrusunu
canından can katar muhterem ana
alır kucağına basar bağrına
gönlüyle gözüyle çabalar durur
önce yavrusudur herşeyi unutur
yapısı değişir düşünce canına
kopmaz bir bağ olur anada onda
hayatını ona adar bağırsa canı yanar
hedef o olunca canına bile kıyar
cennet yüreğindedir meyvesi kucağında
duymamıştır böyle duygu hayatında
bir varlığına bakar bir de sabrına
hikmet var der durur bunda
yoktan can katılmıştır canına
şükreder durur yaradanına
bağlar bu güzellik onu hayata
sarılır bırakmaz cananına
o doğduğunda sıkıntısı kalmaz
bağrına basınca daha bırakmaz
analığı tattımı dönüşü olmaz
ömrünü hiç eder kendini paspas