Anne Şiiri - Garib Koçoğlu

Niye doğurdun demeyeceğim
Niye böyle yetiştirdin anne
Hep gözyaşı elem, keder
Bizi bu âleme yakıştırdın anne

Anne, baba, altı çocuk; sorumluluğu yükledin
Yetmedi yedi sülaleyi ekledin
Başka kimseyi değil beni bekledin
Milletin hizmetine alıştırdın anne

Sevgiyi, sevmeyi ön planda tuttun
Tehlike gördün kendini attın
Yıllarca gözyaşı akıttın
Alev alev ateşlerde tutuşturdun anne

Yürek paramparça toplanmıyor
Bittim anne gönül katlanmıyor
Gece gündüze karıştı yatmıyor
Ömrümü olmazlarla savuşturdun anne

Kimi sevdimse elimden aldılar
Karanfilimi bana çok gördüler
Yüreğime tortu, gözyaşı verdiler
Boz bulanık sulara karıştırdın anne

Yaşım elli hala uslanmadım
Kimseye yük olup yaslanmadım
Bu dünyadan bir murat almadım
Hep acılara alıştırdın anne

Netsem neylersem olmuyor
Bekliyorum Sevdiğim gelmiyor
Karanfil diyor başkasını bilmiyor
Sevda ile beni barıştırdın anne

Koçoğlu güler mi bilmem
Bu dertle iflah olmam
Uzaklara gider mümkünse dönmem
Mecnunla beni yarıştırdın anne