.Ne kadar üzüldüm çökmüş haline,
Uzaksın varmıyor, elim eline,
Ağlayıp sızlama benim yerime,
Yorulmuş kalbinle yaşlısın anne.
Acılar, kederler hep beni buldu.
Saçım, başım şimdi yün gibi oldu.
Amansız gurbet vatanım oldu.
Gelmezsem, yolumu bekleme anne.
Sevgi, şefkat ile bastım bağrıma,
İçin için yandım güzel yavruma,
Ne olur darılma garip oğluna,
Yüreğim sızılı, anlarsın anne.
Kötülük görsem de, iyilik ettim,
Kadere, talihe boynumu büktüm,
Ben de senin gibi çok erken çöktüm.
Umutsuz, perişan haldeyim anne.
Ektiğim çiçekler açmadan soldu.
Talihim, kaderim tersine döndü.
Duysan ki; ”İsmail yaşarken öldü.”
Arama,çareyi bitirdim anne.
Kayıt Tarihi : 24.2.2007 02:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yirmi yedi yıldır yurt dışında yaşıyorum. Her yıl izine gidemiyorduk. Yurt özlemi ile yanıp tutuşuyorduk. Annem ve babam Türkiye'de yalnız kalmışlardı. Uzun bir ayrılıktan sonra İzine gitiğimde annem son gördüğüm gibi değildi. Yıpranmıştı. Onun bu hali benim ve kızımın rahatsızlığını unutturmuştu. Duygulanınca bu şiirimi yazmıştım.
TÜM YORUMLAR (1)