Anne Şiiri - Kenan Güç

Anne
Bu sana bu sana ilk ve son mektubumdur
Bu satırları okursan bil ki
Her kelimem bir kırık kalp,
Her nefesim sensizliğin sızısıdır.

Ben senin sıcak sesinle büyümüştüm,
Gülüşün evimizin ışığıydı,
Ama sen gidince
Kokuna hasret kaldım.

Sabahları uyanınca
Mutfakta önce senin ayak sesin olurdu;
Şimdi mutfak sessiz,
Çay bile soğuk demleniyor sensizliğe.

Anne…
Elini saçlarıma koyduğun günleri unutmadım.
“Üzülme yavrum” dediğinde
Dünya bir anda küçülürdü,
Korkularım avuçlarında erirdi.

Hatırlar mısın?
Geceleri bana ninni söylerdin,
Ben uyurken sen sabahlara kadar
Üzüntülerini saklardın.
Meğer o ninnilerin her tınısı
Kalbinde taşıdığın yaralarmış.
Şimdi büyüdüm anne…
Kaç yaşında olursam olayım
Sen yokken içimde hâlâ
O kucağına sığınmak isteyen çocuk var.

Bir gömleğin kaldı bende,
Kokusunu çekerken içime
Sanki sen yavaşça “buradayım yavrum” diyorsun.
Ama sonra rüzgâr esmeyi kesiyor
Ve ben bir kez daha annesiz kaldığımı anlıyorum.

Anne…
bir dakikalığına da olsa bir gün bana gelir misin?
Bir gün yine saçlarıma dokunur musun?
Bir gün sadece susup
Kalbime yaslanır mısın?

“Güçlü ol” dedin bana,
Ama sen gidince güç dedikleri şey
Buz gibi bir taş oldu içimde.
“Kimseyi kırma” dedin, kırmadım anne, ama her kes beni kırdı be anne
yokluğun beni bin parçaya böldü.
“Yüreğin temiz kalsın” dedin,
Ama sensiz geçen her gün
Yüreğim biraz daha karardı.

Sensiz kalan ev
Issız bir mezarlık gibi,
Sensiz kalan ben
Yarım kalmış bir hayat gibi.

Bil anne…
Her adımımda seni arıyor gözlerim,
Her sessizlikte senin sesini duyuyorum.
Ama yine de
Yaptığın gibi dik durmaya çalışıyorum,
İçimde büyüyen acıya rağmen
Senin evladın olmanın gururuyla yürümeye çalışıyorum.

Bir gün yollar biter,
Bir gün bu mektup sana ulaşır belki.
O gün gözlerime baktığında
Yıllarca sakladığım sızı
Bir damla yaş olup dökülür.

Ellerin yok ama
Sıcaklığın hâlâ avuçlarımda,
Sesin yok ama
Ninnin hâlâ kulağımda,
Kendin yoksun ama
Her şeyde sen varsın anne…

Gece uyumadan önce
Penceremin önüne oturuyorum anne.
Gökyüzüne bakıyorum,
Belki bir yıldızın ışığına gizlenip
Bana “buradayım” dersin diye.
Ama yıldızlar bile sönük bu aralar,
Sanki onlar da seni özlüyor.

Gün içinde herkese gülümsüyorum,
Beni güçlü sansınlar diye.
Ama eve dönünce
Kapı, duvar, oda…
Hepsi bana seni soruyor anne.
Ben de cevap veremiyorum,
Çünkü yokluğunun dilini hâlâ öğrenemedim.

Bir gün mezarının başına geldim,
Elimde solmuş bir çiçekle.
Toprağına dokundum sessizce
Ve dedim ki:
“Anne, ben büyüdüm…
Ama sensiz büyüdüğüm için
Hiçbir yaşım tamam olmadı.”
Ey anne…
Ben bu hayatın ortasında
Kimsesiz bir çocuk gibi kaldım,
Ve anladım ki anne;
Bir insanın kalbini en çok
Toprak değil,
“Anne” diye seslendiğinde cevap alamamak öldürüyormuş.