Annem Şiiri - Züleyha Aktaş

ANNEM

Benim hiç gecem bitmedi can annem...
Sabahları hep yarım bıraktım.
Gözlerimde uyku değil,
Bir ömürlük yorgunluk vardı.
Ve ben sustum... Susarak büyüdüm annem.

Benim hiç sapanım olmadı,
Hedef oldum çünkü hep.
Ne kuş vurdum, ne cam kırdım...
Kırılan hep ben oldum.
Bir fırtına gibi içimde yandım annem...

Benim hiç limanım olmadı,
Her rüzgârda savruldum,
Her dalgada boğuldum.
Ama batmadım...
Çünkü bana batmak bile nasip değildi annem.

Benim hiç sevdam tutmadı,
Eksildi tüm sevdiklerim.
Bir yanım hep gidişlere alıştı,
Bir yanım “dönemedim”lere...
Ve her aşk, yüreğimi böldü ikiye annem.

Benim hiç evim de olmadı...
Duvarlar değil, gölgeler sardı beni.
Bir cam gibi saydamdım...
Kırıldım, yaralandım,
Ama dimdik durdum aynada, fırtınada savrulmadım annem...

Benim hiç dostum olmadı,
Kendimle savaştım ben daima...
Her sessizlik bir haykırış oldu,
Her yalnızlık bir öğretmen...
Ve ben öğrendim: Yalnızlık, dağ gibi ağır geldi annem...

Benim hiç gecem bitmedi anne,
Yoldaştı yıldızlar bana yol gösterdi.
Her gözyaşı bir deniz oldu,
Her acı bir nefes...
Ve ben şimdi dimdik duruyorum,
Kendi fırtınamın ortasında annem...

Anne...
Bütün yollarım sende bitti,
Bütün sessizliklerim seninle yankılandı.
Ben perîşân hâlimle büyüdüm,
Kırık yüreğimle dimdik durdum...
Ama hep senin hayalinin gölgesinde kaldım ben, Annem...

Nûrferah / Züleyha Aktaş
Tarih: 01/11/2025
Saat: 18:23