Anne Şiiri - İbrahim Çakal

Dalda bir yaprak kalmadı anne
Hepsi düştü yerlere
Yolculuğum yarım kaldı
Yarım kaldım anne

Boşluktayım anne
Tutunacak bir dal var mı söyle
Uçurumun ücralarındayım
Bir el uzatan kalmamış anne

Can çekişiyorum anne
Herkes uzaktan izliyor öyle
Pusuyorum kaldırım kenarlarına
Kılıçlara kalkan olamıyorum anne

İçim göller kadar dolu anne
İçimi boşaltamıyorum hiç bir denize
Çoraklaşmış insanların gönülleri
Ne kadar anlatırsam anlatayım nafile

Dört duvar arasına sıkıştım anne
Gözlerim kayıyor meylere
İki saatliğine kapanıyor yaralarım
Sonra yine aynı terane