Anne Şiiri - Özlem Dönmez

Bir çift gözün büyüsüne kapıldım,
Kalbim çok ağrıyor, anne.
Toprak kokusu gibi özlediğim o koku,
Beni benden alıyor her defasında, anne…

Yok, hayır, artık kapattım demiştim kalbimin kapılarını,
Ama aynadaki yansımam beni korkutuyor, anne.
Dudaklarındaki o büyülü tat ruhumu ısıtıyor,
Teslim olmuş her bir hücrem benden öte, anne…

Korkuyorum yine, yeniden kül olmaktan,
Közlerimi toparlamak sana kalır, anne.
Her düştüğümde denizin dibindeki yosunlar gibi,
Yapışan acılarımın sıyrılması seni bulur, anne…

Şimdi gülümsüyorsun ya hani,
“Sev kızım” diyorsun,
Sevgiyi bulmak bir inci mercan…
Ben korkuyorum anne,
Kimsesizliğimin o büyülü dünyasında
Kimselerin beni dağıtmasından korkuyorum.

Ve dağlar, bana yüksekten bakıyor,
Gökyüzü bulutları birer soru işareti şeklinde.
Ben o ince uzun dolambaçlı yolda ilerliyorum,
Yolun sonu nereye çıkar bilmiyorum ama
Ben yine fırtınada sana sığınırım anne.
Rüzgarların beni savuramadığı şehrine gelirsem,
Yine kapılarını aç bana tüm tozlarıma rağmen, anne.

Anne, anne, ben çok korkuyorum,
Sevmekten de, kaybetmekten de, kaybolmaktan da…
Beni sar anne, sarmala en kötü günlerde…
Anne, anne,
Anne, ben çok seviyorum ve
Ben çok korkuyorum anne…