Ah Anne! Şiiri - Şahin Çınar

ANNE / BİR SESSİZLİĞİN KÖK SESİ

annem derim,
ve dünya bir mendilin içine büzülür
gül kokulu bir sabahın kıvrımında
çocukluğum tekrar yürümeye başlar
tahta bir sandalyede
üzerine battaniye örtülmüş bir dua gibi
bakar bana:
susarak severdim seni
şimdi şiirle susuyorum

senin ellerin
zamandan yapılmış bir örgüydü
düğüm düğüm sabır
her parmağın
bir başka mevsimi okşardı alnımdan
oysa ben
hep rüzgârda unuttum şefkatin sesini
şimdi o rüzgâr
her dua vaktinde
içime dolan bir sızı gibi geçiyor üzerimden

annelik, bir ülkenin
sınırları çizilmemiş başkenti gibi
yokluğunda bile barınak kalır içinde
bazen bir ıhlamur buğusu
bazen bir gecenin kenarına ilişmiş masal sesi
ama en çok,
bir bardak su gibi bırakılır masaya
hiç konuşmadan, ama hep anlaşarak

sen gittin ya,
saatler durmadı
ama zaman artık bir perde arkası sessizliği
gözlerimin ucunda
yarım kalmış bir bakış gibi taşıyorum seni
çünkü her çocuk
biraz eksik büyür
annesinin suskunluğu kadar

şimdi biliyorum:
büyümek, annenin sesi azalırken
insanın içinden bir koridorun uzamasıdır
ve ben
o koridorda
hala çoraplarımı tek ayağımda kaybediyorum
hala ıslak saçla çıkıyorum dışarı
çünkü hâlâ senin
“üşütme oğlum” diyen yokluğundayım

annem,
sana her şiirimde biraz daha yaklaşırım
ama dokunamam
çünkü sen artık
bir gülün iç sesi gibi saklısın içimde
görünmezsin,
ama kokunla yön bulurum hayata

ve şimdi
gözlerimi kapatınca
dünyayı senin kucağın gibi duyuyorum
her kötülük dışarda kalıyor
çünkü
bir çocuğun ilk evi annesidir
ve bazı evler
hiç yıkılmaz.

şahin çınar