Anne
Senli Uyandığım Sabahlarım Yok Artık Ev Çok Sessiz.
Üstelik Güneş Bile Girmiyor Pencerelerden.
Senli Zamanlardaki Gibi Zaman Isıtmıyor Evimizi Ve İçimizi..
Karanlıklar Çökmüş Odalara Karanlık Her Yer Ve Buz Gibi Sessizlik Ve Sensizlik Üşütüyor Kemiklerimi Sızlatıyor Kimsesizlik Annesizlikmiş Annem.
Hiç Bir Şeyin Tadı Kalmadı Hayatta Ani Gidişinle Öyle Yalnızlık Çöktüki Üzerime Her Adım Atışımda Şimşekler Cakıyor Dünyama.
İlk Adımlarımı Attıran Halbuki Sen Annem.
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Devamını Oku
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta