Anne Şiiri - Melike Baki

Bir akşam üstü kanatları yorgun kuş misali dönersin evine,
Özlem bulutları dolar içine, yağmur olur dökülür gözünden hüzünler.
Sen gideli anne, menekşeler bahar küskün
Ne güneş doğdu, ne ay,
Yıldızlar bile küskün anne.
Umutlarım bir bir dalında kurudu.
Uzattığım eller geri çevrildi
Gönül yapayım diye çabaladıkca,
Gönül sarayım viran oldu.
Yüzüm gülerken içim kan ağlıyor her gece.
Ne yana dönsem kendime çarpıyorum
Sıcak bir bakışına hasret kaldım
Şefkatli kolların aç anne.
Yavrum diye okşa saçlarımı, öp kokla.
Hayat yoruyormuş yürüdükçe,
En büyük sevgi seninmiş anne.
Sessizlik kapıyı çalınca saklanmak istiyorum...
Duvarlar dostum,duygularım yoldaşım oldu,
İnsanlık bitmiş anne, en büyük insan senmişisin bende.
Karanlıklarda boğuluyorum,
Tut elimde çıkar aydınlığa.
Çocuk yüreğimle seni arıyorum anne,
Senden daha şefkatlisini göremiyorum.
Akıp gidyor zaman avuçlarımda,
Dur desemde durmuyor anne.
Hayatın kuralımı bu,
Kaybetmeden bilinmiyorumuş kıymetin