Anlarmışım Şiiri - Seyrani Göl

Sabahın köründeyim,
Geceyi biri yağmur yıkamış,
Şubat soğuğunun ayazındayım,
Evine meyhane kokusu götüren adamın bakışı ürkütüyor beni.
Darmadağınık zihnim çöp dolmuş,
Kimsesizliğe yürüdüğüm yollar ıslanmış.
Dağılmışım...
Bir el dokunmuş kaderime geceden,
Bir el, neyimi düzeltecekmiş...
Bir kadının sürmesi yanağından aşağı akmış,
Dudağında bir aşığın öpmek istediği hayal kalmış,
Bir ayak sesi üstümden geçer,
Acıtır üşümüş ellerimi...
Acıtır içimi,
Sızlar yüreğim...
Ölümü anlarmışım, anlarmışım ölümü,
Meğer tabutundan tutulan daha dünkü çocukmuş.
Ağlarmışım.
Susarmışım, sesimi tanımamışım,
Aynamı kırmış zamanın tokadı,
Kalbim bir boş salıncak, rüzgârda sallanır,
Ne gelen var ne de adımı bilen…
Bir el geceden sarkmış kaderime,
Sanki her şeyi düzeltecekmiş gibi,
Ama ben çoktan dağılmışım,
Bir kadın ağlamış, sürmesi yanaklarından düşmüş,
Dudağında hâlâ bir hayalin izi,
Bir öpücüğün hatırası gibi solmuş.
Bir ayak sesi geçmiş üstümden,
Çivisi çıkmış geçmişin yankısı gibi,
Üşümüş ellerim sızlar,
İçimde kırık dökük bir yankı
Yüreğimde karanlık bir fısıltı.
S.GÖL