ANLARI YAŞAMAK
Söyleyecek ne çok sözüm var benim insanlara? Yazmak,hep yazmak istiyorum.Çalabildiğim,yaratabildiğim tüm zamanlarda da,bunu yapıyorum.Hep hüzün,isyan,olumsuz şeyler değil söylemek istediklerim.Hayatı,kendimce farklı yorumladığım için de,söylemeliyim diyorum.
Ramazanda bir gün,buradaki arkadaşlardan iki kardeşle ve bizlerle ilgilenen bir gönüllü.Bizi,Floryada harika manzaralı bir restoranta,iftar yemeğine davet etti.Gönderdiği araçlarla gittik.
Güzel bir yemekten sonra,dışarı çıkıp,çevrede dolaştık.Zaten daha gider gitmez,manzaraya bayılmıştım.Benim, yazmakla eş değerde,en büyük aşkım deniz vardı.
Deniz kıyısında,yürüyüş yeri yapılmış.Epey bir yoldu.Ayrıca:Atatürk Hava Limanı çok yakındı.Mis gibi deniz kokulu,serin gecenin içinde Yürümek,çok güzeldi.Geceyi yaşamayı hep sevmişimdir.Herşey,bambaşka bir boyut kazanıyor bence.
Atatürk Hava Limanından kalkan uçaklar,denizin ötesinde,önce küçük ufolar gibi görünüyorlar.Yükselerek yaklaştıkça,denizi yakamozluyor.Sonra,renk renk ışıklarını yakıyor.Kulakları sağır eden,motor sesleriyle,kocaman havai fişekler gibi,üzerimizden geçiyorlardı.
İnanılmaz güzellikte,harika bir manzaraydı.Kocaman oyuncaklardı sanki.Onbeş-yirmi metre yükseklikte,elimizi uzatsak,tutabileceğimiz duygusu veriyorlardı.Dakikalarca,arka arkaya,o kadar çok uçak geçiyordu ki.Bir cümbüşün içindeydik.İster istemez,çığlıklar atıyorduk.Bir de ben,kezlerce uçağa bindiğim için.Gökyüzünden,yerin görüntüsüyle,aşağıdan uçakların manzarasını birleştiriyordum.Olay bütünleşiyor,olağanüstü-doyumsuz bir anlam kazanıyordu.
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...
(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)
