Anlamazsanız Kalsın Şiiri - Tamer Oğuzcan

Sonlu değerlerimizin,
bağımlı bileşkesinde varolan;
son kertedir bizim için,
sonsuzluğun başlangıcı...

Mezkur döngüdeki varlık,
-hani ölümlüyken insanlık-
edinimsel değerimiz,
yani mevcut bedenimiz;
fenomenal yitimini
yaşarken her ölüm ile,
toplumdan ayrılan bireyin
kendi bilincindeki kendi,
yok oluşundaki yitimi
asla hiç hissetmeyecektir...

Bilesiniz ki her ölen,
kalan dostlarının düşünde
edinilmiş bir değerin,
son kertesi olacaktır.
Ölen sonlu varlığınsa;
beyninde kalan son imge
-sade onda olsa bile-
sonsuzu anlatan o anda,
hep varmış sayılacaktır...

İşte tam da bu sebeple,
birlikte yaşamayı bilirsek;
sonlu varoluştaki sonsuzluk biz,
sonsuz varlığımızdaki son ise
yaşamda yitirdiklerimizdir mutlak...
Sonsuzluğu bu hayatta,
yaşamı sona erenler görür.
Son kertede yalnız kişi
-olmadığımız için yanında-
sonsuzluğumuzu götürür...

Derim ki; sonsuz yaşayın!
Ama ki sonsuzluğu
yok edecek yalnızlarla,
nesli tükeninceye dek
acımasızca savaşın!
Yaşanılan her tereddüt
sizi mağlup kılacaktır.
Çünkü böyle bir savaş en başta,
kendinizle olacaktır...