Anlam Arardı Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

Kıyısında Yaşamın

Bir yangın vardı kalbinde,
Ne dumanı tüterdi ne küllenirdi.
Gözleriyle susan bir adamdı o,
Dili değil, bakışı bağırırdı içinden.

Bir ev yandı bir gece,
Bir baba çöktü yere,
O günden sonra
Hiçbir sabah “gün” doğmadı ona.

Ege kıyılarında
Deniz konuşurdu sessizce,
Dalga dalga vurur kalbine,
“Affet kendini” dercesine.

Ama nasıl affeder insan
Kendi cehennemini yakmışsa elleriyle?
Nasıl sarılır hayata
Ruhunu toprağa gömmüşse bile bile?

Oğlunun bakışında bir hatıra,
Kardeşinin vasiyetinde bir sınav,
Bir hayatta kalma mücadelesi değil bu,
Bir “ölerek yaşama” sanatı.

İçinde çürüyen bir ilkbahar,
Dışında donmuş bir sonbahar…
Bir kıyıda bekledi hep,
Ne gitmeye cesareti vardı,
Ne kalmaya mecâli.

Ama bir çocuk vardı orada,
Ölmeyen umut gibi,
Dirilmeye niyetli bir gülüş gibi,
Ruhuna yeniden dokunan ilk rüzgâr gibi…

Ve anladı sonunda:
Bazı acılar geçmezdi,
Bazı hatalar düzelmezdi,
Ama yine de yaşanırdı.

Çünkü yaşam,
Kıyısında bile olsa,
Bir anlam arardı kendine.