Adını anınca içimde
hem bir ilahi uyanıyor
hem de çocukluğumun yaralı sesi.
Sen — ne tam geldin bana,
ne tam gittin.
Ama hep oradaydın;
kendi suskunluğumun arkasında.
Biz, aynı acının iki yankısıyız,
aynı şarkının farklı dizeleri.
Ne birleşebildik
ne de kopabildik.
Kayıt Tarihi : 3.8.2025 20:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!