Ankara'ya Veda Şiiri - Ömer Burhan Girif ...

Her dakika soluduğum betondan nefesleri
Ankaranın gökyüzüne asmış ciğerlerim
Şehrin biraz yorgun biraz heyecanlı, aceleci seslerini
Bir yoldaş belleyip hengamenin ortasında
Anılarıma şarkı diye kazımış günlerim
Zaman da acımasızdır Ankara kadar
Yetişemeyip yelkovanın peşine
Kurtuluşta bir ağacın dibine oturup kalmış heveslerim

Çok olmuştur selamım sabahım yarenlere
Çok olmuştur beraber ağlayışlarım, gülüşlerim
Kesik kesik çekerken nefesimi ciğerlerime
Kardeş bildiğim dostlarıma varmıştır bekleyişlerim.
Ne de güzeldir bu bana kattıkları arasında
Yanıma aldığım tek şey gönüldaşlarım
Sanki dost, budur beni Ankara’ya bağlayan
Sanki ben değilmişim gibi günleri sayan
Sanırım en çok onlarla bahtiyarım.

Bir valizle geçtim Aşti’nin kapısından
Hala çınlar kulağımda çığırtkan sesleri
Anlamsızca durur aklımda Anadolu’nun emvaye şehirlerinin isimleri
Gel gelelim çok şey değişmedi valizimde
Benimle birlikte eskiyen birkaç eşya
Fakat bunca zaman gönül küfesine doldurduklarım var ya,
Bir anda kaldıramayıp vedalarını,
Otobüsün ilk basamağında ölmüş gibiyim