Ankara'da Bir Martı Şiiri - Sercan Koca

Ankara'da bir martı
Söyleyin nasıl yaşar
Mavilere özlemim
İçimden akıp taşar

Ne işim var ki burda
Denizden uzaktayım
Sanki bana kurulmuş
Hain bir tuzaktayım

Kanatlarımı açsam
Uçsam Karadeniz'e
Ordan selam götürsem
Ege'ye, Akdeniz'e

Varsın yaşasın burda
Karga ile saksağan
Ya da evden çıkmayan
Kafesteki papağan

Okyanus düşü varken
Martının kafasında
Hayal bile kuramaz
Bozkırın ortasında

Ben aşina değilim
Kuru soğuk, ayaza
Belki olmam burada
Önümüzdeki yaza

Kötü değil elbette
Yerlisine bu bozkır
Ömrünce görmemişse
Mavi deniz, yeşil kır

Deniz çağırır beni
Rüzgarı elçi tutup
İçim gider uzakta
Olduğumu unutup

Düşümde uçuyordum
Bir sahil kıyısında
Hep bir düş kırıklığı
Gözümü açışımda

Ben ayak uyduramam
Buradaki kuşlara
Çöl sıcaklı yazlara
Ve donduran kışlara

Benim başkentim değil
Olsa da insanların
Bazen kendim bazen de
Onlar için ağlarım

Özgürlüğün sembolü
Bilir beni insanlar
Oysa bu tutsak şehir
Özgürlükten ne anlar

Buraya yabancıyım
Bu topraklara elim
Burda bir kimliğim yok
Konuşulmuyor dilim

Süzülürken göklerde
Gözüm denizi arar
Uçamazsam maviye
Kanatlar neye yarar?

Gözüm hep ufuklarda
Burda hayat monoton
Bırak denizi görmek
Nereye baksam beton

Denizden esen yelin
Serinini özlerim
Bunca gri içinde
Mavi arar gözlerim

Balık yerine simit
Burda benim azığım
Yıllardır buradayım
Ve buna alışığım

Memleket gibi değil
Herkesin ruhu kara
Alışamadım gitti
Böyle bir yer Ankara

Uçup gezebilirken
Havada ve karada
Söyleyin nasıl yaşar
Bir martı Ankara'da?

Belki bir gün kavuşur
Martı yine denize
Siz ey bütün martılar
Dönün evlerinize...