Ankara Şiiri - Umut Kaya

bıraktığım derin yaraları görmek için dönüp baktığımda hayata
göremedim kendisinde benim ile ilgili en ufak anımsama
o an anladım ki bende herkes gibiymişim hayatın kaybolan zamanında
ben aslında ne hayatın anasının amında ne de nazikçe umurunda
bir çocuk gördüm metronun en son vagonunda bakışları kaybolmuş
ismi neydi bilmiyorum hayatın kalın ve eskimiş defterine ne diye kaydolmuş
saçları bir o kadar güzel ve ipek gibi iken bir o kadar karışık ve anlamsız bakışları
yusuf yüzlü çocuk gergef üzerinde işlenir gibi işlenmiş sanki yüzünün nakışları
annesine sordular bu delice bağırmalarına davranışlarına nedir neden olan
deli değil hayır dedi annesi eğitim almaya gidiyoruz tüm huysuzluğu ondan
otistik idi galiba çocuk sekiz yada bilemedim on yaşında
annesi belki ömür boyu sürecek hayatın henüz en başında
çok güçlü gözüküyordu yada hayata göre öyle olmak zorundaydı
utandım kendimden o anneye göre hayatım gayet yolundaydı