Anımsanamayan bir gece 2 Şiiri - Mutlu Ayar

tutkundum bu gece
hiçbir gece tutulmadığım kadar
tutulmuştum mateme
ben ki yüzyıllardır sönmeyen güneş
ben ki yüzünü görmediğim bütün kadınlara eş
sarılmıştı benliğime
sonuçsuz bilmece
çocuğu olmayan kadın gibi
küskündüm kaderime!

yutkundum bu gece
hiçbir gece yutkunmadığım kadar
yutkunmuştum geçmişime
ben ki köhne bir evin bacasından çıkan duman
ben ki unutulmuş dağlarda vurulmuş bir ceylan
yansımıştı ruhuma
kaybolmuşluğun sızısı
zehrini kaybeden yılan gibi
masumdum şimdi de!

vurgundum bu gece
hiçbir aşkta vurulmadığım kadar
vurulmuştum sinsice
ben ki yüklemi olmayan cümle gibi yarım
ben ki hiçbir işe yaramayan altından bir nalım
kayboldu tüm bildiklerim
doğuda bir aşirette
idamı bekleyen mahkum gibi
pişman değilim ettiklerime!

suskundum bu gece
hiçbir uykuda olmadığım kadar
susmuştum sadece
ben ki zafere susamış askerim bekliyorum pusuda
ben ki tahtası yanlış çakılmış Nuh’um bekliyorum suda
salyalı mutluluklar yapıştı
bebek kadar saf mutsuzluklarıma
ölümü düşünen her mahluk gibi
alışık değildim unutulmaya!

her şeye rağmen durgundum bu gece
hiçbir saatin durmadığı kadar
durmuştum gizlice
ben ki kurumaya başlayan gül kadar onurlu
ben ki sağır bir adamın duymadığı en güzel gürültü
keşfedilmeyi bekliyorum
büründüğüm şeklimde
sır tutamaz çocuk gibi haykırıyorum
biliyorum seveceğim zamanı
sevileceğim yeride!