Anılarla Söyleşi Şiiri - Seher Ercan

Uzun sohbetlerimiz olur birbirimizi dinleyemezdik bazen
Gece bitecek, şafak sökecekmiş kimin umurunda
Bir arada olmanın keyfiyle sofralar hazırlardı olmadık zamanlarda annem
Ne çok konuşurduk da bitiremezdik
Acı bir tebessümle anımsarım bazen.

Erken vedalarla yolcu ettik gidenleri
Ağıtlarımızı dinlerken büyüttük kendimizi onlarsız
Kendi yalnızlığımızla azaldık.

/ Kahkahalarımızla dopdoluyken o ev,ne kadar da çoktuk oysa /

Ellerimizi uzatsak tutunacak kadar yakın
Hayatın peşinde koşturmaktan,bir o kadar da uzağız artık
Dökülüp savrulup düşerken yıllarımız
Dağıtıyor bütün anıları rüzgâr
Ellerimde çocukluktan kalma şekerli leblebilerim
Diziyorum rengârenk saçlarımın örgüsüne
Büyük annemizin sesi geliyor uzaktan
Bahçemizde ocaklar yanıyor,dumanı mutlu tüten
Bütün zamanları topluyorum,çardaktaki Isparta güllerinden.

Nereden nereye derken, çocukluğuma geldim bu şiirde ben
Şiir bu rüya değil soğuk mu soğuk bir kış ikindisi
Günlerden on sekiz Ocak
Geleceğini biliyordum söylemişlerdi önceden
Annemin odasında çektiği acı,görülebiliyordu yarı açık perdeden
Şaşkındım, bir o kadar da ürkek
İsmin bile hazırlanmıştı,göklerdeki Zühre’den
Geldi! …Geldi! …Hoş geldi sesleriyle kendime geldiğimde
Üşüyen ellerimi fark ettim, saklandığım köşeden

İyi ki doğmuşsun
İyi ki varsın
Yoksa kime kardeşim diyecektim ben.

18.Ocak.2015