Anıların Sandığı Şiiri - Ahmet Nejat Alp ...

Kalbimin
sandığını aralıyorum usulca,
İçinden dökülen tozlu değil,
hüzün kokan yankılar.
Her biri başka bir zamandan
çalınmış bir nefes,
Bir hüzün şarkısıdır
hatıralarım.
Çocukluktan kalma
bir çayın buğusu yükselir
ilkin,
Annemin elinden içilmiş gibi
sıcak ve güvenli.
O koku hâlâ burnumda
ama o sükûnet nerede
şimdi?
Bir duygu yitirilmiş,
geriye sadece kokusu kalmış.
Sonra cama vuran yağmurun notaları,
eski bir şarkıya karışır.
O gün ne kadar umutluymuşuz meğer,
oysa sadece ıslanmışız.
Şimdi aynı melodi,
yalnızca yalnızlığı çalıyor
penceremde,
Şarkı duruyor,
yağmur yağıyor ama o his bir daha
dönmüyor.

Ve son yaprak:
kenarı kıvrık,
siyah beyaz
bir resim.
Gülüşü donmuş bir yüz,
bakışı sonsuzluğa kilitli.
Gözlerime değil,
ruhuma değiyor o resmin
nemi,

O an orada olan o sevincin
şimdi yalnızca
hayaleti.
Bu bir geçmişe
özlem değil, anla.
Geçmişte boğulmuş
o masum duygulara
bir ağıt.
Zaman, kalbime
sadece notaları
bırakmış,
Ama şarkının
kendisi çoktan
unutulmuş.