Anılar Yaşamazsa Çözülür Sokaklar

Sessizliğe gark olmuş karanlığımdan
her gün bir anı yükseliyor,
bir kedi gölgesinin tam ortasında
bir ömür gizleniyor gören yok,
öldürmekten anlayan bir adama
bir anıyı boğduruyorlar
bilerek boğduruyorlar, sokaklar çözülüyor,
kimse aldırmıyor, yuvarlanıyor yaşam.

Bir dosta mektup götürmek
yağmurlu havaya yakışır bilirim,
bazen pürüzsüz bıçak gibidir
sokaklarda yürümek,
bağırmak ve saygısız olmak dünyaya karşı
ne getirir bütün bunlar,
silemiyorsak tozlanan alnımızı,
ne getirir begonya çiçeğinden önce
masaya hülyalar bırakmak.

Gençliğim çok rüzgar yedi burada
ben gitmeden sokaklar yerli yerindeydi
sonra yuvarlanıp gittiler,
anıların dokunulmazlığı vardı,
kimse boğamazdı onları
ve imkanlarımızı silahsız seçerdik
uzun kış günlerinde,
ah o otobüslere anılarıyla binen insanlar
çok özledim sizleri inanın.