Bostancının tarlasında bir günün sabahına daha,son kez müşkül bir halde uyanmak olmalı bu...
değişken herşeye son bir plan,son bir uyarı belki; kimbilir...
şimdi bir şey var bildiğim,
öyle tutkunu olduğum,sanki bir ütopya.(ama değil)
Söylediğim herşeyden uzakta,dilimin varmadığı heryere yakın! !
şimdi bir şey var bildiğim,
Sevmiyorum ki ben seni,onaylamıyorum da. Ama...unutamıyorum! ! Ulaşamadığım hayellerim gibisin,biri bile gerçekleşmeyen ama hep beklediğim.Olmayacağını bildiğim şeyler gibi,hiç vazgeçmeden.Erişemediğim tek mutluluğumsun.Yok başka umudum,eğri büğrü yolum.Noldu oldu unutamıyorum! !
beklemiyorum
istemiyorum
Ben,
karışamıyorum insanların arasına.Her böyle acımazsızca kırıldığında bu kalbim,desemde bu kez tamam artık diye bir tek kendime yeter diyemiyorum ve o ucuz maskelerden birini bulup ta saklanamıyorum arkasına yok yok bana göre değil..
Başım dik herşeye meydan okurcasına tutunamıyorum hayata çünkü olduğumdan güçsüzüm artık,sanki bütün kanım çekilmiş sanki herkes hazırmış düşmemi beklermiş...
Ağızdan çıkan her söz ya da gözlerdeki bakışlar hepsi ama hepsi koca bir yalan
bıktım,usandım artık bu yalancı insanlardan..
Milletten otlandığım dal cigaralar bitti ve o esrarlı dumana nasıl karıştı gözyaşlarım.Cebimde pakete dönüştü inanır mısın o kulak arkası saklayışlarım.(Böyle oluyormuş demek..)
Sana zararlarından bahsederdim oysa hep,ne komik meğerse yararlı yanı da ne çokmuş bu sigaranın...
Nasıl birşeyse duman değil de hasretin yayıldı ciğerlerime
Anladım..vazgeçemeyeceğim ben senden...
Ellerinde bir parça ekmek
Gözlerinde hüzünlü bakışlar
Oturmuşlar bir köşeye
Ağlıyor sokak çocukları
Dün gece oturdum sabaha kadar seni düşündüm
Gecenin karanlığını aydınlatmanı bekledim hep
Ayna da kendime baktım sonra yine o ses
Kulaklarım çınladı sokağa attım kendimi
Kaldırım taşlarına döktüm sinirimi öfkemi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!