Anama Şiiri - İbrahim Küçüker

ANAM'A ,
Bugün senden kalan tek hatıra; durgun ama içinde kaybolmak istediğim fotoğrafındı...
O fotoğrafına bakıp belki içinde bir ‘oğlum, kurban olurum diye başlayan bütün benliğimi besleyen sıcak şefkatin saklıdır diye defalarca baktım.... Ama defalarca!.....
ama senden eser yoktu ANNE...

SAHİ FOTOĞRAFTA ANALAR NİYE KONUŞMAZ ANNE?..

O kadar durgun , o kadar uzaktın ki… Sen benden çok uzaklara gittin...
Ben ise limanımı kaybettim anne...
sana yakın liman aradım hep....
Sana yakın olmak adına hep uzak coğrafyalarda buldum kendimi...
Ben hala senin oğlunum ana...
Fotografından kimsecikler yokken fısılda kulağıma...
Sadece " oğlum" diye bir fısılda yeter Ana...

Kader bizi hep gurbet ile sınadı belki...
"Oğlum ne zaman geleceksin" köye derdin...
Ben ise ne zaman şefkat kucağında benliğimi ısıtırımın hasretini çekerdim...
Tatillerde "tez gel, bekletme ananı, oğlum" derdin....
Şimdi ise şefkat bahçem ayrık otlarıyla kaplanmış, istesem de gelemiyorum...
Zaten beni artık o bahçeye çağıran da yok anne ...

Biliyor musun, senin varlığın benim için hâlâ çok büyük. Ama yokluğun daha da büyük ANNE!..

Çünkü sen susunca, kalbimde daha derin bir sessizlik oluyor.

SAHİ FOTOĞRAFTA ANALAR NİYE KONUŞMAZ ANNE?..

Belki farkında değilsin ama oğlun büyüdü, evet…
Ama hâlâ o eski günlerde olduğu gibi şefkate muhtaç.....
Belki sadece ‘hatırlanmak’ istiyor....
Sıcak bir cümle, içten bir ‘sevgi’… başka bir şey değil.

Bugün sadece seni özlemedim ANNE.
Bugün sensiz biraz daha yalnızlaştım!...
Halaa sevgini arıyorum anne... Çünkü sevgi, sessizliği bile içine alır bazen...
13 Temmuz 2025/ PASİFİK