Anam Şiiri - Erdal Altun

Anam
Anam eli
kınalı
nasırlı
gönlü
derinden yaralı
bir Anadolu
kadını

Daha söylemeden adını
karartmışlar hayatını

Kötü birinin kırıcı sözü
kararmış gözü
ve kinlenmiş yüzü
dağlamıştı yüreğini

On dört yaşında atmışlar evliliğe
Bir köyden bir başka köye
ürkerek
korkarak
gitmiş
Utancından ne geriye
ne ileriye
bakabilmiş
Başını
dalgın bakışını
ve kara kaderini
Eğmiş çaresizce
ümitsizce yere

Tam on bir bebek
istemeyerek
doğurmuş
Altısı bebek
kokuluyken ölmüş
Beşi kısmetliymiş yaşamış

Erkek çocuğu olmadığı için önceleri
batırmışlar kalbine laf iğneleri
durmadan
acımadan
utanmadan

Çalıştırılmış zorla
karnında bebek
çatlamış elinde orak
bağda
bahçede
tarlada
Beli bükülmüş
genç yaşta

Alnındaki çizgilerde
saklı
korkulu
sancılı
yılları
Anarken
kederli
hatıraları
dudağı titrer
içi acır
yüreği kanar
gözünden
acılı yaş akar

Anam gördüğü eziyetten
içindeki dertten
ibaret
bir masum

Bana üç yaşına kadar
emzirdiği
süt gibi
temiz sevgim

Anam
baharda
solmuş
kurumuş
yayla çiçeğim
benim
27.02.10 Maltepe