Anadolu Evleri Şiiri - Abdurrahman Sayın

Öteden beri sevmişimdir,
Mimarı sahibi olan evleri.
Hayran kalmışımdır,
Yurdum insanın pratik zekâsına.
Ne akım görmüşümdür,
Ne şunun bunun etkisini,
Modern anlamda,
İnsandan başka.

Ahşap bir pencere,
Bir Anadolu ilçesinde.
Biraz eski, biraz yeni,
Her tutan memurdan kalmış,
Kenarda köşede bir boya lekesi,

Bahçede çeşit çeşit çiçekler,
Kimi yağ, kimi boya tenekesinde,
Ama o halleriyle de çok şirinler.

Yüksek bir tavanda,
Her ihtimale karşı atılmış beşik demiri,
Kimi dolu kimi boş,
Kirli duvarda çivi izleri.

Ve içini dolduran,
İyi kötü hatıralar,
Ve her yaşayan mahremden
Kalan sırlar,
Ben insanım, ben insanım,
Diye bağırırlar.