Anadolu'da Bir Köyde Şiiri - Ömer Liman

Güneş sarp dağlardan doğardı üzerimize
Derin vadilerden eserdi yüzümüze seher yeli,
Yeşil bayırdaki pınarın suyuyla ıslanırdı,
Rahmetli babamın şefkat yüklü abdestli eli.

Anamızın tatlı dili alırdı yorgunluğumuzu,
Ekin biçerken tarlada, harmanda döven sürerken,
Çilli horozun sesi bölerdi uykumuzu,
Kuzular önümüzde, kırlarda olurduk sabah erken,

Zamana şahit ağaçların dalında öterdi ibibikler,
Geniş bozkırlarda otlanırdı koyun kuzular,
Yalçın kayalıklarda öterdi kınalı keklikler,
Gelin çiçekleriyle kaplanırdı yazılar.

Kıraç tarlamızı sürerek arardık rızkımızı,
Dolaşırdık sabanımızla evlek evlek,
Topraklı ellerimizle silerdik alnımızı,
Başlardık her işimize besmele çekerek.

İki yandan akar dururdu yıllar yılı,sular,
Hasretten vuslata yol alan yolcular gibi,
Kuzey rüzgarı ile hayat dolardı avlular,
Hayata hayat veren rayiha kokular gibi.

Piknik yapmaya giderdik uzakta, taşlıgöze’ye
Birdir bir oynardık Hatun Çayırında yeşil çimende,
Gözlerimiz peri arardı direklerin arkasında gece yarısı
Çuvallar üstünde uyurken, eski su değirmeninde.

Okula giderdik çamurlu yollardan, arkadaşlarımızla,
Bir metre kar üstünde kar topu oynayarak,
Soğuktan kümelenirdik bir soba etrafında, sınıfta,
Evimizden getirdiğimiz tezekleri yakarak.

İşte buydu bizim hayatımız, bizim kaderimizdi bunlar
Adımız saf Anadolu köylüsü, bir o kadar saf yüreğimiz.
Kuru ekmekti en mukaddes nimetimiz, anlayan anlar,
Bir gariple paylaşırdık yer sofrasında, varsa neyimiz.