Ey toprak, yaralı ve hüzünlü, Bir annenin bağrına bastığı evlatsın sen. Her taşında bir feryat, Her çatlağında bir gözyaşı…
Bir gün uzaklardan dönecek çocukların, Ellerinde hüzün, kalplerinde hasret. Yaralı dağlarına türküler söyleyecekler, Ve kökler yeniden saracak yüreğini.
Ey Anadolu, kucak aç, Yorgun yolların son durağısın sen. Bir damla kan, bir damla gözyaşıyla yoğrulmuş, Göğsünde sevdanın sancağını taşıyorsun.
Duyuyor musun? Rüzgar bir ağıt gibi, Toprağın sabırla bekliyor, Ve gökyüzü, bir yetimin gözleri kadar kederli, Sana adanmış milyonlarca kalp…
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta