'Adam' anadan doğma hüzünlüydü.
Böyle düşünüyordu. Düşüncesinde de içtendi.
Düşünceleri içinde kendini yalnız buluyor bunun acısını çekiyordu.
Yitip giden zamanın dipsiz derinliklerine inmekle kalmayip,
Karanlıklarında kendini boğuyordu.
Tutkularını sınırlayan geçmişin karanlıkları
Ruhsal acı gibi derin, bedensel ateş gibi sürekli,
Seni bildim bileli,
ey balçık dünya,
başıma nice belâlar geldi,
nice mihnet, nice dert.
Seni sırf belâdan ibaret gördüm,
seni sırf mihnetten, dertten ibaret.
Devamını Oku
ey balçık dünya,
başıma nice belâlar geldi,
nice mihnet, nice dert.
Seni sırf belâdan ibaret gördüm,
seni sırf mihnetten, dertten ibaret.




Hüzün; her ne demekse onun bilinmezliğinde -ruhsal savaş'ı- yalnızca şiir'e değil
hayata da bir vedaydı...
.........................................................
Bazı insanların gülerken bile gözlerinde o hüzün hiç kaybolmaz ya..Gülüşleri bile hüzün doludur..Öyle bir yüz geliverdi gözümün önüne..Yaşama merhabayla başlıyor hüzün sanırım...Hüzünlerle yaşamak yaşayabilmek başarı sanırım...
Ustaca bir şiirdi..Kutlarım..saygımla..
'Hüzün; her ne demekse onun bilinmezliğinde ruhsal savaş'ı- yalnızca şiir'e değil
hayata da bir vedaydı...'
........
Tebrikler .
geriye dönüşün olacağını öylesine biliyor ki oysa...
yazmak bir hastalık ama tedavi eden bir hastalık...
tebrikler...
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta