Ana yüreği Şiiri - Mucize Kartal

Ana Yüreği

Bir sabah kapıyı çaldılar usulca,
Haberci gözlerini yere eğmişti.
Bir ananın kalbine düştü kor gibi söz:
“Senin oğlun, halk için, düştü şehitliğe…”

Bir çığlık koptu sessiz evin içinde,
Duvarlar bile titredi o ağıtta.
Bir annenin yüreği, dağlardan da ağır,
Bir annenin gözyaşı, ırmaklardan da çağlar.

Oğlum, diye fısıldadı kısık sesle,
“Daha toydu, gençti, açmamıştı baharı.
Kim aldı elimden bu canı,
Kim kopardı dalımdan gülümü?”

Ama biliyordu yüreğinin derininde:
Oğlu sadece kendi oğlu değildi artık,
Bir halkın çocuğuydu o,
Bir ulusun yarınlarına düşen güneşti.

Gözlerinden damlayan yaş,
Toprağa karıştı, kanla birleşti.
Ve o toprağın bağrında,
Yeni filizler baş verdi.

Ana ağladı, ama bilerek ağladı:
Oğlunun bedeni kara toprağa düşse de,
Onun adı dillerde,
Onun hayali çocukların gülüşünde yaşayacaktı.

“Ey oğlum,” dedi,
“Sen bana değil, halkına emanettin.
Benim bağrım yanar,
Ama biliyorum ki özgürlük için yandın.”

Sonra başını göğe kaldırdı kadın,
Yıldızlara baktı uzun uzun.
Bir tanesi daha parlaktı bu gece,
Anladı: O yıldız, artık onun oğluydu

Söz : Mucize