Ana Şiiri - İbrahim Pataz

Anadır yuvayı kuran,
Benzer dişi kuşa ana.
Umut olup gönül veren,
Onu seven eşe ana.

Dudağında tatlı sesler,
Uykuyu ninniyle süsler,
Yavrusun şefkatle besler,
Sevgi katar aşa ana.

Doğru bilgilerle bezer,
Yanlışa darılır kızar,
Kutsal yapılarda benzer,
Temel deki taşa ana.

Gözünde çiçek çocuklar,
Öperken, kucaklar, koklar,
Dileğine dua ekler,
Duyguları dışa ana.

Öğüt verir özümüze,
Gözle güler yüzümüze,
Kol - kanattır üstümüze,
Taç edilir başa ana.

Varlığı evi doldurur,
Gamı kederi kaldırır,
Kalp yapar, gönül güldürür,
Evimize neşe ana.

Ne var ise bize yarar,
Bulur onu arar, sorar,
Patik işler, kazak örer,
Gün geçirmez boşa ana.

Ruhu bedeninden ince,
Anadır her şeyden önce,
Acıklı olay görünce,
Dağlanır ateşe ana.

Gurbete gidince bizler,
Ana yanar, ana sızlar,
Göreceği günü gözler,
Umut yükler düşe ana.

ELEMİ sana doyamaz
Yerine yadı koyamaz
Canından ayrı samaz
Yüreğimde yaşa ana.
İbrahim PATAZ
26/02/2007 Adana