Amele Şiiri - Emine Sumra

Bana yazmışlar yine.
Yirmi dört, yirmi dört nöbetini
Bu ne insafsızlık böyle?
Hiç istirahat yok gönlüme.
Dünyanın en ağır işçisiyim ben.
Yirmidört saat aklımda seni taşıyorum.

Bıktım böyle yaşamaktan.
Sendikal haklarımı istiyorum.
Aklından çıkar kalbine taşı,
Kalbinden çıkar aklına taşı.
Dudaklarıma bile yetmiyor verdiğin maaş.

Ne ağır şeysin sen.
Sanki ereğli demir çelikten.
Eğer ara sıra izin vermezsen.
Ömür boyu izine çıkıyorum ben