Ama... Şiiri - Nazlı Muhip

Biliyorsun...
Biliyorum...
Bazı şeylere geç kalmak,
kimine zor gelir...
Görünmeyen bir neden vardı hep aramızda...
Ne zaman ellerimizi tutsak suçluluk duyardık...
Her defasında unutmaya çalışırdık,
dünkü geceleri...
Yaşanmamış kabul ederdik kendimizce...
Geçici bir müddet uzaklaşırdık aynalardan...
Biliyorsun...
Biliyorum...
Yaşadık tüm bu geç kalınmışlıkları...
Bir neden aradık kendimizce.
Sen unuttuğuna yakınmadın...
Bense sevdiğime hayıflandım...
Sen görünmeyen bir neden aradın,
bırakmak için ellerimi...
Bense sadece anlamaya çalıştım,
bu suçluluk hissini...
Kazanmak epeydir kaybetmek olmuş...
Ben yanlız ağladımı sanırdım,
ama sensizlikte ağlarmış başımda...
Senin omzunu istedi,dayanmak için
ağlamaktan yorgun düşen başım...
Senin ellerini istedi,
yokluğundan çatlayan ellerim...
Gözlerim sensiz görmek istemedi hiçbirşeyi...
Kaybetmişliğimle bir başıma kaldım...
Anlatıldıkça eskir yaşananlar...
Anlatıldıkça heyecanını yitirir...
Epeydir susuyorum...
Epeydir düşünüpte anlatamadığımsın,benim...
Ne demeli bilmem ki...
Nasıl anlatmalı seni...
Biliyorsun...
Biliyorum...
Eski bir masal oldu artık,tüm o gerçeklikler...
Eski bir rüya oldu,yaşananlar...
Eski bir düş,eski bir mevsim oldu,
hissettiklerimiz...
Çocuk saflığıyla gülümsüyorum yaralarıma...
Hepsini öpüp kokluyorum...
Sen açtığın içindir belkide,
çok seviyorum kanayan yerlerini...
Herşey kaboldu artık...
Herşey bitti...
Herşey yitip gitti önümde...
Acı çekmesem ben bile inanacağım artık,
onca şeyin yaşanmadığına...
Varlığım anlamsız gelsede sana unutma..!
Benim varlığımdır seni var eden...
Benim aşkımdır seni böylesine ulaşılmaz kılan...
Herşey bir gün değişir ama...
ama...
Yaşananlar değişmez,bunu unutma..!