Altı Defa Çaldım Kapını

Birikmiş kelimeler vardı boğazımda,
Sanki taştan bir yük omuzumda.
Bir sesine sığınmak, bir "nasılsın"a kanmak,
Bütün derdi avucuna bırakıp da yanmak istedim.
Sadece anlaşılmak...

Altı defa yokladım kapını aralıktan,
"Müsait olunca..." dedim, saf bir aldanıştan.
"Yorgunum" dedin, "şimdi değil, belki birazdan."
Her hecede bir umut daha devrildi kumdan,
Geçiştirdin... Buzdan bir duvar ördün aramızdan.

Ve gün sustu. Telefonum dilsiz bir mezar taşı.
Seninse kahkahaların çalıyormuş kulağıma,
Başka yüzler, başka sofralar, başka bir telaşı...
Aklının ucuna bile değmemiş anlaşılan benim yara'm.
Ben, senin unuttuğun o ıssız durak, o bomboş istasyon.

Kırıldı içimdeki o son hevesin teli.
Artık ne anlatacak bir derdim var, ne beklediğim bir teselli.
Kelimelerim geri döndü, şimdi daha küskün, daha zehirli.
Sahibini bulamayan mektuplar gibi, hepsi de geri çevrildi.
Anlatmak istemiyorum artık, duy istiyorum bu sessizliği.

Boş ver, eğlen sen. Unut beni o kalabalıkta.
Ben bu sükûta gömerim canımı sıkan ne varsa arafta.
Dilimde paslı bir kilit, kalbimde soğuk bir sızı var artık.
Senin neşen, benim bu sessiz odamın duvarı...
Ve ben o duvara bakıp, ne çok sevildiğimi anımsarım artık.