Almılaya Mektup Şiiri - Mehmet Taş

Ben hiç böyle olmamıştım Almıla
Hiç böyle olmamıştım
Rüyalarıma giriyor benzi uçuk çocuklar
Siliniyor tebessümleri bir bir
Kan sızıyor gülüşlerinden.
Çocuklar bende ölüyor Almıla
Ben çocuklarda.

Akbabalar uçuşuyor üstümde
Düşmemi bekliyorlar
Biliyorum bire bin katıyor bela
Çaresizim Almıla
Çaresizliğime ağlıyor geceler
Üşüyor öpmeye kıyamadığım bebeler
Üşüyor sütü çekilmiş analar
Çocuklar bende ölüyor
Ben çocuklarda Almıla

Böyle olmamıştım hiç
Nice dalgalar sönerdi sinemde
Nice başlar eğilirdi önümde
Dünya bir avuç topraktı da
Sınır yoktu hayallerime Almıla
Güneş bende doğar bende batardı
Bir kaş çatışımda çağlar kapanır
Bir gülüşümde yeniden başlardı çağ.

Şimdi garip şimdi mahzun
Şimdi bir bulut sarhoşluğunda
Hayalsiz umutsuz ruhsuz
Öylesine bir boşluktayım..
Bu ben değildim Almıla
Ben değildim bu
Utanıyorum
Evvelimden, ahirimden
Ülküden
Senden…
Ve senden Almıla…

Mehmet TAŞ