Almanyalı Türküler Şiiri - Gülay Özdemir

Siz de garipsiyor musunuz?
Kendi insanları tarafından dışlanan,
"Almancı" denilerek ötelenen
Almanyalı Türkleri?
Ne garip, değil mi?
Yıllarca onların arabalarına, kıyafetlerine,
Gezdiklerine, yediklerine bakarak özenildi.
Ama kimse sormadı:
"Bu insanlar neler yaşadı?"
Oysa 1970’li yıllarda
Yoksulluk itti onları gurbete.
Bir ekmek parası için çıktılar yola,
Ne dili biliyorlardı, ne kültürü.
Bilmedikleri bir ülkede,
Yabancı bakışların içinde,
En ağır, en zor işleri üstlendiler.
Kimi inşaatta çalıştı,
Kimi temizlik yaptı,
Fabrikada ter döktüler,
Asfalt yollarda beden tükettiller.
Kimileri zamanla yükseldi,
Kimileri hep en dipte kaldı.
Ama her durumda onlara "Almancı" denildi.
Ne tam Almanyalı olabildiler,
Ne de artık Türkiyeli.
İki ülke arasında sıkışmış bir kimlikti onlarınki.
Almanya’da "yabancı",
Türkiye’de "Almancı" oldular.
Zaman geçti,
Kimi çocuklarını kaybetti,
Kimi ana babasını.
Kimi hayalleriyle, kimi sessizliğiyle
İçine attı acılarını.
Oysa onların yorgun bedenleri hâlâ
Bir Türkiye’ye, bir Almanya’ya gidip geliyor.
Hayatları iki arada bir derede geçti.
Çocukları başka bir dilde büyüdü,
Torunları başka bir vatana ait hissetti.
Ama siz hâlâ sadece dış görünüşe baktınız.
Acılarını, kayıplarını,
Çekilen onca emeği göremediniz.
Ne hissettiklerini sormadınız.
Ne zaman döndüler memlekete,
Ne zaman veda ettiler toprağa
Fark etmediniz bile.
Ve şimdi…
Bir bavulda anılar,
Bir yürekte yarım kalmış şarkılarla
Yorgun gözleri hâlâ ufuklara dalıyor.
Gökyüzüne hasret
İki ülke arasında sallanıyor umutları.
Kimi mezarıyla döndü memlekete,
Kimi hayalleriyle kaldı yabancı topraklarda.
Bir ömür verdiler bu ülkelere,
Ama sevinçleri hep yarım kaldı.
Unutmayın,
Bu insanların hikâyesi
Ne sadece bir göç ne sadece bir gurbet...
Bu, sessiz bir çığlık,
Bu, hiç dinmeyen bir yangın,
Bu, Almanyalı Türklerin
Yarım kalmış vatan hikâyesidir.

04.07.25
~ Gülay Özdemir ~