Ey Allah'ım!
Katreyim deryâdan kopup gelmişim,
Tenime bürünmüş cânsın Allah'ım;
Benlik dağlarımı Aşkla delmişim,
Mecâzda gördüğüm ânsın Allah'ım..
Zâhir'sin, Bâtın'sın sensin dediğim,
Nefsim ki bildim en büyük gediğim,
Mahlûk sofran gönlüm ile yediğim,
Esmâ-ül Hüsnâ'na bansın Allah'ım..
Ne arar dünyada gönlüme vefâ?
İşi gücü zulüm, durmadan cefâ,
Yansır tecellinden dâima sefâ,
Mahlûk perde niye kansın Allah'ım? ..
Gönlüm tâ Elest'te senle sözleşmiş,
Mecâzi mahbûbda Aşkla gözleşmiş,
Firâktan hasretten yanıp közleşmiş,
Daha da mı yoksun sansın Allah'ım? ..
Nefsim sırrın için sanki zulanmış,
Adem kul günâha çokça bulanmış,
Af göz yaşlarıyla sînem sulanmış,
Gönül Bâki Aşkla yansın Allah'ım...
Kayıt Tarihi : 28.1.2017 08:59:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Ben ateşten yaratıldığım için daha üstünüm." diyen Şeytân'la, "Ben Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Rum, Yunan, Alman ..vb. olduğum için daha üstünüm" diyenler arasında hiçbir fark yoktur..

TÜM YORUMLAR (1)