Allah’a güvenenler için üzücü sonlar yok ...

Bazen düşünüyorum da…
Kimi zaman bir köpek kadar, bir merkep kadar bile olamadığımı hissediyorum.
Bu sözleri her şeyden önce kendi nefsime yazıyorum.

Çünkü bilirim ki, bir merkep ya da bir köpek bile günde kim bilir kaç defa Rabbini zikreder; O’nun adını kalbinin derinliklerinde tekrar eder.
Peki ya ben?
Ben günde kaç kez Allah’ı zikrediyorum?
Neden kalbim O’nu anmaktan bu kadar uzak kalıyor?

Bunları söylerken kendime sitemim var; çünkü aslında insanın en büyük eksikliği, unuttuğunu bile unutmasıdır.
Belki de mesele, dilin söylemesinden çok kalbin uyanmasıdır.
Belki de Rabbimiz, bizi her an zikre çağırırken biz dünya telaşının gürültüsünde bu sesi duyamıyoruz.

Ama yine de biliyorum ki;
Allahın Kapısı herkese açık bir rahmettir.
Bugün eksik olduğumu fark etmek bile Rahman’ın bir lütfudur.
Belki de yeniden kalkıp silkelenmek için verilen bir işarettir.
Hû