Aliye Şiiri - Kemal Polat

Sana bu mektumu
Liman rıhtımndan yazıyorum
Limana kocaman bir gemi yanaştı
Gemiden turistler iniyor,
Ama sendeler gibi yürüyor,
Etraflarına şaşkın şaşkın bakıyorlar.
Mutluluk görmedim gözlerinde,
Gözlerinin feri sönmüş gibi,
Ben resmimi yapıyorum;
Dönüp, dönüp, resmime bakıyorlar,
Hep havadan, sudan, konuşuyolar,
Oysa ben oradayım...
Sanki beni görmüyorlar Aliye....
Zihnimi dağıtıyor,
Beni anlamsız meşgul ediyorlar.
Ne söylesem onlara,
Bana hiç birşey sormuyorlar
Resmime, boyalarıma,fırçalarıma,
Sadece bön,bön bakıyorlar.
Hiçbirşey söylemiyorlar...
Sanki çürümüş ağaç gibiler,
Sağır ve dilsizlermiş gibi,
Şaşkın ve ürkekler Aliye.
Beni bağişla zamanaım azaldı;
Tekrar resme dönüyorum:
Bu resim bir sipariş
İşte öyla,anla beni anla, Aliye.
En iyisi değil ama,
Sen öyle sanıyorsun
Ben hala o eski bordo sokağında,
Bildiğin yerde oturuyorum.
'Bunu haketmedim' diyerek
Üzülmüyor, hayıflanmıyorum...
Ama resimlerime artık ilgi duyuyorlar
Hiç olmasa bir kaçı satılsa da,
Ucuzundan birkaç şişe bordo şarabıyla,
Gevrek laternacı peksimetleri alırım,
Peksimetleri şaraba bular yerim Aliye.
Çokmu kötü sence bu durum?
İnan'ki değildir...Yaşamdır bu, yaşam...
Var olmak mücadelesidir, Aliye...
Hayatın gerçeğidir bu güzelim...
Ya birde resimlerim olmas?
Kirli bordo sokağının
Ucuz şarapları olmasa;
Kuru laternacı peksimetleri de bulunmasa,
Halimiz nice olurdu Aliyem...

' 17.Kasım 1979 / Prizren / Kosova Kemal Polat '