Alıştım Artık… Şiiri - Nurcan Bingöl

Gün ağarmakta yine sensiz sabah olmakta
Güneş bile ışıksız sanki rengi soluk doğdu pencereme
Hayalin benimle bedenimde sıcaklığın kokun yatağımda
Yine sevişmişim benliğimde birikmiş özlemlerinle
Senden arta kalan anılar acıtsa da canımı
Alıştım yokluğundaki hayaline sarılmaya
Sen kokan eşyalara sarılıp nefes gibi içime çekmeye
Sevdiğin yemekleri yapıp tadına bile bakmadan iştahsızca
İç çekip ağlama nöbetlerine
Alıştım artık seni sensiz yaşamaya diyebilmeyi ne çok isterdim oysa
Sevdiğimiz şarkıları yalnız dinlemenin sabrına ermemişim daha
Gittiğim her yere seni de götürüyorum hala
Nereye gitsem kiminle konuşsam, nereye baksam
Senmişsin gibi görmeye, duymaya
Sonra da yoksun diye öksüz çocuklar gibi bir köşeye çekilip
Hayata küsmeye
Alıştım artık bana bıraktığın aşk yaralarını kanatarak yaşamaya

Gün ağaracak az sonra
İstemiyorum sensiz geceler varmıyor sabaha
Uykusuz gecelerde tek tesellim alkol, sigara
Bir de ayrılık şarkıları çalıp söylüyorum gündüz, gece
Alışmak istiyorum sensizliğe ama nafile
Bırakmıyor senli anılar yakamı bir kere bile
Seni bana unutturmuyor ne zaman, ne mekan, ne arkadaşlar
Avutamıyor beni hiçbir şey
Öyle bir sevda ki bu sensiz dünya bana dar
Yoksun ya yaşayan ölüden ne farkım var?