Alışıyorsun Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Ağır ağır kendinden çekiliyorsun,
Kapatıyorsun perdeleri,
Kilitliyorsun yüreğinin kapılarını,
Açıyorsun müziğin sesini
Ve özlesen de “gel” diyemiyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Bir şarkıda aklına geliyor,
Gözlerin doluyor.
Boğazında bir yumru;
Yutsan yutamıyorsun,
Tükürsen tüküremiyorsun.
Canın yanıyor,
Ağlayamıyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Bir şiir onu sana getiriyor,
Öpüyorsun her kelimeyi,
Her dizeyi kokluyorsun.
Geçmiş takılıyor kirpik uçlarına,
“Unuttum.” diyorsun
Ama unutamıyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Soluna saplanıyor bir acı.
Elini kalbine koyup “Orada mı?” diye yokluyorsun.
Sonra duyunca kalp atışını,
“Şükür, hâlâ nefes alıyor.” diyorsun.
İçinde ölen bedenine inat
“Öldüm.” diyor,
Yaşıyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Ansızın biri onu soruyor,
“Nerede?” diyor.
“Gitti, gelmeyecek, beni unuttu.” diyemiyorsun.
Kelimeler takılıyor dilinin kilitlerine,
Derin bir “ah” çekip susuyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Bazen bir eşya,
Bazen bir anı,
Bazen bir müzik…
Bazen bornozu,
Bazen bardağı,
Bazen de fotoğrafı,
Telefonundan silemediğin adı bile
Takılıyor beyninin tozlu raflarına.
Açıp camları
“Uçup gitsin.” diyemiyorsun.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Üç kere yutkunup “Unuttum.” diyorsun.
“O artık yok, gelmeyecek.
Kabullenmeli, hayatıma bakmalıyım.”
Gözünden bir damla yaş süzülüyor.
Görenler ağladın sansa da
Sen sadece gidişinin ayak izlerini
Yıkıyorsun gözyaşlarınla.
“Acımadı ki.” diyorsun,
Hiç acımadı.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Alışıyorsun…
Alışıyorsun…

Not: Beni yokluğuna alıştırma adam alışırsam bu savaşı kayberim ve sonuç hanesine yazılır bir ölü bir yaralı.
07.09.2025 14:36