Alışıyor İnsan... Şiiri - Vural Özgan

Boş vermeyi de öğreniyor insan
Zamana bırakmayı.
Alışmayı...
Dilini dizginlemeyide,
Bir bir carpilinca yalanlar gözlerine
Kazıya kazıya gönlüne yazdığının
Üzerine çizik atmayı da öğreniyor insan.
🌱
Kizgin değilim sana
Kırgın da...
Aslında,
Hiç birşey değilim artık...
Sadece yüreğim de büyüttügüm sen
Bir toz zerresi kadar küçük,
Paha bicemedigim kalbin
Ucuz masalara meze olacak kadar basit...
Hakkını yiyemem,
Fevkalâde oynadın rolünü...
🌱
Ya o yeminlerin hakkını yememeli
Hani, gözyaşların vardı birde demi?
Karşı koyamadiğım silahın...
Yani nereden, nasıl vuracağını bildiğin..
Birde ben vardı,
Gün be gün sevgini büyüten ben..
Düzeleceğini Umut eden
Sabreden, bekleyen
Sen başka herkese gözlerini kör
Kalbini mühürleyen ben..
🌱
Şimdi sen yoksun,
Gözlerimin önünden gitmeyen ihanetin
Kulaklarımda çınlayan yalanların.
Sözlerin
Yeminlerin
Bu aşk için döktüğün gözyaşların var..!
Senden sonra,
Önce duygularımı yitirdim...
İnançlarını,
Kendime olan güvenimi.
Şiirlerimdeki mutlu cümlelerim bile
Senin Kader dediğin
Kedere teslim etti kendini...
🌱
Okyanusun ortasında
Rotasız bir gemiyim şu sıralar..
Limanı çökmüş bir iskele
Küçük bir çocuğun cebindeki bozuk para gibiyim.
Harcanmama ihtimali olmayan...!
Yine de...
Alışmayı öğreniyor insan
Kanayan yanlarını sarmayı
İçi çığlık çığlığa haykırır Ken
Tebessüm etmeyede
Alışıyor insan...