Kamçılıyor aydınlık yüzün
gözlerimin ışığını.
Masal varoşlarından kopup geliyor
suskun gülüşün.
Sözcüklerin düşerken dudaklarından,
parçalanıyor özlemlerim.
Delerken çiçekler
_____________toprağın karanlığını
Aydınlığın dudağında evren
_____________uyandı uykusundan.
Kuşlar kanatlarıyla
_____________dağıtırken sisini karanlığın
Islanır yağmurda tükenmiş bir sessizlik,
Gökyüzüne serüvenler çizilir suskun.
Taş keser arsız korkuları çöllerin,
Bir tövbekâr eğilir gibi sevgiye
Su uğuldar öksüz damarlarında yerin.
Çizdiğim tüm çizgilerde
Bir kırılma, bir bükülme var
Denizine yaşam sürdüğüm.
Attığım zar hep kırmızı düşüyor,
Renklerin treninde
Dünlerdir kazıyor gözlerimi bir çığlık,
Ezbere bir uğultu kaplıyor soluğumu
Pıhtılaşıyor küllerde kaygının çıplak teri
Yankısız içbükey mercek oluyor
Kendi vuruşuna çakılan mermi...
Eritirken
Damla damla hasretleri aceleci bulutlar,
Doruklara takılıvermeden,
Düşlerini camlara sermeden
Akıtır damlara damlalarını.
Yeni bir savsöz
Dillerde bayrak açıyor:
Açlığa karşı savaş!
Ölüme karşı savaş!
Savaşa karşı savaş!
Dizeler
Düşüyor bir yağmurun tapırtısında,
Kepengi örtük karanlıklara,
Tepeden tırnağa
Pürüzlü düşlerin durağında
Bekleşenlere.
İnsan, eşref-i mahlûkat, yani yaratılmışların en onurlusu...
İnsan, yaşamın bin bir gizini özünde barındıran, onurunu çıkarın ve iğvanın pasından arındıran....
İnsan, evrenin enginliğiyle kuşatılan ve tek çıkış yolu da evreni kuşatmak olan....
Uzun gecelerin daralan yüreğinde
burgaçlanan pembemsi düşlerin
yüzümüze yansıyan gölgesinde
ayrılık şarkılarının sinsi prangalarını görür;
yıldızların aynasında
bam telimizi sızlatan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!