Alfabem Şiiri - Yağmur Günenç

Kelimelere inanırdım,büyüsüne..
Benim kurtaramadıklarım olurlardı yeri geldiğinde.
Bir sözle hayat bulurduk,yıkılırdık bazen de,
Benim anlatamadıklarım vardı orda;
Bulunmamış bir alfabe,
Unutulmuş bir dil belki de..
Ben anlatırdım,o unutmazdı
Ben unutulurdum,o unutulmazdı..
Her dil yaşayacak diye bir kural yoktu; yaşamadı benimki de.
Kendimi ifade ettim sadece,
Anlamadılar yine de.
Zora dayanmak,kolayı bulmak ve kaçmak..
Anlayamadığım şeyler var buralarda,
Bazı insanlar kaçıyor,bazıları direniyor
Direnenler gülmüyor; kaçanlar da yanlışa doymuyor..
Ben kaçmadım hiç,saklamadım ben hiç
Çalıştım,direndim,sevdim.
Yeri geldi kaybettim,ama yenilmedim
Durmadım hiç,devam ettim..
Kendi dilimden yazıyorum yine hayata ve aşka,
Olmayan alfabemden..
Belki bir gün bulunursa eğer;
Anlasınlar beni,her şeye değer.
Ben seni sisler bulvarında değil; yalnızlığımda kaybettim
Ve hep korktum bu gidişlerden,
Bir gün hiç gelmezsen diye..
Ben seni bu kentte kaybettim; insansız kaldırımlarda,
Eğilmiş sokak lambalarının altında,
Gerçeklerin hep su altında kaldığı,yalan zamanlarda kaybettim..
Her şeyi geçtim,ama sensizlikten geçemedim..
Ben büyürdüm senle,zaman küçüldü benle
Sen gittin; unutuldum sahipsiz bir parkta,
Rüzgardan kırılan kordonda..
Başbaşayım artık yalnızlığımla.
Kum diliyle yaz bana,harflerimden anla beni..
Unutulmuş bir alfabe bırakma yarınıma,
Seni hep yazdım ben;
Bende her yerdeydin sen,gitme.
Anla bu dilden.
Çeviri yazıların eline bırakma aşkımı
Ben seni hep sevdim sahipsiz kentlerden,
Anla bu dilden,tek hece istedim senden..
Aşk yalnızca gazel hecesi değildi
Bizim dilimizdi
Anla bu dilden..
Sen’di alfabem sevgili
Bütün harflerim sen’di
Her söz sana çıkar; her kalem seni hecelerdi..
Ve sen sevgili,
Artık
Anla bu dilden..